Ben jij het ook zo zat?

Die ene regel vloeit niet helemaal lekker: ‘Ze zien dat de overheid sommige taken niet meer doet.’ Maar dit kleine stukje las ik, volgens mij vorige week, in een krant toen ik even een sapje dronk bij Crunch, een kleine lunchcafé in een creatieve straat in het Haagse.
De laatste tijd ontdek ik steeds meer Guerilla tuintjes, gebreide lantaarnpalen en Amsterdammertjes en worden er spontane buurtpicknicks georganiseerd. Ook groeien speelplekken, gemaakt door bewoners, uit de grond. En Poëzie aan de Waterkant bijvoorbeeld (zie banner rechtsonder) heeft de stoute schoenen aangetrokken om zelf te crowdfunden om toch hun festival door te laten gaan. Als middelen stoppen of geblokeerd raken gaat men zelf aan de slag. Als je een voordeel moet opnoemen van de huidige crisis waarin we nu zitten, dan is het dan men creatiever wordt en zelf actie onderneemt.

waarom mensen geven.

Ik las een artikel over de zorg, zorgverzekeringen en onderzoeksgeld. We leven nu met heel veel dilemma’s. Waar geef je wel geld aan uit en waar draai je een deksel op? Wat is relevant en wat niet en waar worden levens mee gered? Er worden altijd levens mee gered, daar zit ‘m dus nu de kneep. Tegenwoordig hoor ik steeds vaker dat de zorg in het buitenland wordt opgezocht omdat verzekeringen in Nederland moeilijk doen of er betere zorg bestaat in het buitenland. Soms zeggen artsen hier ook veel eerder stop en is die stop niet per definitie jouw stop. Verlenging van leven is nog altijd jouw keuze, lijkt mij.

Kunnen we niet gaan zorgcrowdfunden? Nee, niet zoals meer premie betalen, want niet iedereen vindt dat prettig en wil men bovendien zelf kunnen kiezen. Met een collectebus langs de deuren gaan werkt volgens mij niet meer. Wel youtube filmpjes en interviews met persoonlijke verhalen. We zijn volgens mij heus de beroersten niet om geld te geven zoals aan festivals en persoonlijke videoprojecten.

‘Live life like a pair of walking feet. The foot that is forward has no pride and the foot behind has no shame. Because they both know their situation will change!’ — Unknown.

Uit ontevredenheid kunnen twee dingen ontstaan. Of je laat je schouders zakken en zwelgt in het negatieve en vind dat niets veranderen zal en bovendien wil je eigenlijk niet mee met die verandering en dus raak je gefrusteerd en gaat schoppen. Of je ziet ineens mogelijkheden en stroopt je mouwen op om er toch wat van te maken. Desnoods met alleen de hulpmiddelen die er nu zijn. Het zogenaamde waar-een-wil-is-is-een-weg.

De kracht van sociale media speelt hierin ook een belangrijke rol. En dat maakt dat ik blijf ‘prediken’ dat internet en creativiteit zo ontzettend belangrijk zijn. Dat het niet gaat over Twittervolgers en Facebook likes kopen maar dat een bedrijf transparant bezig is en betrokken is bij de mensen met wie zij (samen)werken. Het gaat om begrip, gehoord worden en het gevoel hebben dat je samen wat bereikt. Wat het dan ook is. Dat kan een buurtproject zijn wat je uit de grond wil stampen, een plek mooier willen maken waarvoor je hulp nodig hebt of een zeepkist om je verhaal te doen omdat je vindt dat het belangrijk is om te delen.

Waar wil ik heen? Dat Do It Yourself, dat wordt nog wel wat, denk ik. F— de gevestigde orde!

The world seems to disappear.

‘Alleen met herinneringen. Ik kan bij sommige liedjes meteen een herinnering oproepen wanneer ik dat liedje toen ook hoorde. INXS met Disappear; ik ging in de zomermaanden elke ochtend vroeg met de bus naar Rosmalen om vakantiewerk te doen bij een psychiatrische afdeling. Dat lied luisterde ik op de eerste ochtend van mijn eerste vakantiebaan op mijn walkman. Dat lied is verbonden met die herinnering. Altijd, en het werkt als een flashback.’

— Reactie op blogpost Marco Raaphorst.

Indirect heeft het ook te maken met die periode, die sfeer, die mistigheid aldaar. 1992. Stille lange gangen. De ochtend was nog maar net begonnen. Verpleging liep rond in witte jassen. In een kamertje werden sleutels opgehaald om deuren te openen. Men mocht eruit. Soms liep ik een toilet binnen waar de nacht ervoor zich ‘een tafereel’ had plaatsgevonden. Verpleging had het geprobeerd weg te poetsen maar ik zag de paniek op de muren. Dan pakte ik een heel heet sopje om het met een grote doek weg te halen. Weg te poetsen. Schoon. Zodat de herinnering wegvloog en men door kon gaan met wat er niet meer was.

And the world seems to disappear
All the problems
All the fears
And the world seems to disappear — INXS.

Zielige vaders.

Dan besluit je met kroost en hoogzwangere vrouw lekker van de (snoeihete) zon te genieten op het Zuiderstrand. Met drie kinderen en een vierde onderweg plof je neer in de eerste de beste strandstoel en denkt maar een ding: bier.

‘Papa, ik wil water.’

‘Papa! Ik wil water!’

‘Papaaaa! Ik.Wil.Waaaaaateeeeeer!’

Papa zet zijn biertje weg en sjokt met zoonlief, amper twee jaar, naar een pomp om een emmer met water te vullen en komt met emmer water weer terug en ploft naast hoogzwangere vrouw neer. Zoon van amper twee kiept zo de hele emmer over een net gebouwde zandkasteel van zusje. Zusje begint te krijsen. Zoon van amper twee staat met handen in de zij, net boven de rand van zijn brandweerzwembroek, en haalt uit:

‘Ik wil water!’

Ik kan deze tekst hierboven wel drie of vier keer herhalen. Gewoon copy paste en huppekeej droppen in deze blogpost. *fluit.*

De beslissing om opmerkelijk te zijn.

“If you don’t know where you’re going, any road will take you there.” –Cheshire Cat, Alice in Wonderland.

Untitled

Chris Guillebeau schreef het boek The Art of Non Conformity, for life, work and travel. Hij wijst ons erop dat we vooral moeten (zouden moeten) zoeken naar ideeën en uitwerkingen van die ideeën zodat we gelukkiger worden. Vooral niet bezig zijn met de maatstaven van gevestigde orde. Do It Yourself, geen vastomlijnde regels want die zijn er om gebroken te worden. Ook heeft hij het over de Not To Do list, een lijst die je maakt van taken die je weerhouden van andere taken die je wel graag zou willen doen. Als je die weggooit, streep je het ook van je lijst. Wat je zou moeten doen (van jezelf) is lang niet altijd wat je uiteindelijk zou willen. En vooral het zelfstandig ondernemerschap zorgt er bij hem voor dat hij de absolute vrijheid geniet en wil vasthouden. Het is hem dierbaar.

Goed werk leveren is een ding. Geweldig werk leveren is ultiem. En opmerkelijk werk leveren staat samen met weerstand, kritiek en mensen die je ideeën uitlachen. En daarom is het vaak juist geweldig werk. Het zorgt voor dynamiek, kracht en uiteindelijk zelfs verandering. En met deze laatste alinea sluit ik deze blogpost af. Toen ik gisteren in een troosteloos Zaandams cafeetje zat met een tweede kop koffie en deze zinnen las snapte ik het ineens. Geweldig werk leveren is vechten. Maar uiteindelijk vecht je voor verandering. Omdat het nodig is.

‘Many remarkable people deal with depression and anxiety all the time because they see the world differently than average people do. Their own failures and perceived failures are magnified. When others say, “Don’t worry about it,” they can’t understand why someone would think something like that.’

Lees hier de rest van de blogpost ‘what it takes to be remarkable.’

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten