De teleurstelling kwam vroeger vaak harder aan dan nu. Het is alsof je met ouder worden daarin misschien ook wijzer wordt. Een fijne bijkomstigheid want ik val niet steil achterover als ik het hoor of lees. Ik bedoel de teleurstelling. Het is vaak vijftig procent ‘ja’ en vijftig procent ‘nee’. Dat weet je van tevoren. Hetzelfde geldt voor wachten. Mijn ongeduld was vroeger veel meer aanwezig dan nu. Het is alsof ik weet dat het erbij hoort; soms moet je nu eenmaal wachten. Op je beurt, op een antwoord en ja, soms verschijnt er een antwoord waarop je niet gehoopt had. Even balen, erover nadenken en dan keihard weer aan het werk.
Ik droomde daags voor de teleurstelling over een zonnebril die op de grond lag. Ik trapte erop. Vraag me niet waarom, maar ik deed het. Het glas brak in duizend stukjes. Er was geen enkele mogelijkheid meer om die bril te repareren of zelfs op mijn neus te zetten. Kapot is kapot. En als de zon niet schijnt heb je er sowieso niets aan. Toen ik wakker werd dacht ik aan eigen glazen ingooien. Door iets te doen of te zeggen weet je al dat het misgaat. Ik weet niet of dat met de teleurstelling te maken had maar ik dacht meteen terug aan die droom.
Bij kinderen vergaat de wereld als iets niet doorgaat waarop ze zo gehoopt hadden. Ze gooien zichzelf op de grond en brullen aan een stuk door. Misschien slaan ze met deuren of gooien speelgoed weg. Want het ging niet zoals verwacht.
Dan is er nog zoiets als hoop en verwachting. Verwachten dat iemand iets doet of zal zeggen maar het dan niet doet is telkens een klap in het gezicht. Dat is misschien nog wel wat ik het meest moet leren. In werk, omgang met vreemden maar ook met vrienden denk ik weleens dat iets wel duidelijk is of verwacht ik dat iemand op een bepaalde manier zal reageren of actie onderneemt maar dat blijkt dan toch, als puntje bij paaltje komt, niet het geval te zijn. Vooral als er leed gemoeid is en je hulp nodig hebt of eigenlijk een begripvol oor of een schouder. Dat besef kan best pijnlijk zijn. Dat ‘het’ er dan blijkbaar toch niet is en niet zal gebeuren. Bijstellen moet ik dan. Mijn wereldbeeld. En soms accepteren.
Hoop doet leven. Hoop is de voedingsbodem voor wilskracht, denk ik weleens. Zonder hoop geen leven. Waar put je dan je kracht uit?
Dus, les van de dag, ook al zijn er soms teleurstellingen, droom je over kapotte zonnebrillen, verwacht je iets maar ontvang je het niet, dan is er altijd nog hoop. En door hoop is er wilskracht om iets op een andere manier te benaderen en dus aan te scherpen. En dan gewoon weer proberen! We zijn als elastiek. Het rekt altijd verder uit dan je vermoedde.