1 te weinig rekening houdend met de toekomst of de aard ve situatie

Kort zicht. Je bereik van iets is te kort, je fantasie ontbreekt waardoor je blijft bij het beginpunt. Bij de ingang van iets. Op een drempel blijven. Niet meer ontvangen. Je mening is die van jou en niet anders. Je hoeft niet te vragen, want je antwoorden heb je al ontvangen. Zij laten je weten dat wat je denkt en wat je besloten hebt door zal gaan. Want jij hebt de stap naar meer niet nodig.

Je bent degene die de armen over elkaar houdt. Je laat nimmer los, want je hoeft niet zo nodig. Armen reiken wijd als je armen openslaat, maar daar heb je geen behoefte aan. Bovendien laat je de woorden als vlinders dwarrelen langs je oren, om ze te laten verdwijnen in het niets. De boodschap blijft hetzelfde.

Wat je horen wilt bewaar je goed. Wat je aangereikt krijgt schud je langs je neer. Het is de fantasie die niet zal inmengen met wat je besloten hebt en gedacht. Het is zoals zwart en wit geen grijs zal mengen en rood en geel nooit oranje laat zijn. Waarom wil je zo graag geloven wat je zelf gelooft zonder de redenen, de bedenksels en opties maar even te overwegen?

Kort zicht. Het laat je staan waar je staat. Het omarmt alleen dat moment. Je zoekt niet want je fantasie laat het zo. Je hoeft niet te grijpen want het woord laat het niet toe. …

Onderdeel van de WOW.

1 buitengewoon, uiterst, vergaand
2 boven het gemiddelde

Thuis zat zij onder de tafel. Met schokkende schouders. Ze zag vanonder de tafel de benen van mama heen en weer lopen in een nerveuze pas.

Moeder was aan het bellen maar kreeg niemand aan de lijn. Ze vloekte ervan.
Wat haar deed ineenkrimpen. Mama was woest. Theatraal, hectisch en woest. Het was koude woestheid waarvan haar lichte blauwe ogen bijna ijs werden. Daar moest ze altijd van schrikken op het moment dat het over leek. Dan volgde er alsnog een uitbarsting.

—

Ze hadden haar viespeuk genoemd. Buiten tijdens de schoolpauze. Ze renden in een kring en haar gezegd dat ze vies rook. Zij had bijna de neiging aan haar trui te ruiken. Was het echt vies? Ze was toch schoon? Ze had naar haar trui gekeken. De stof gevoeld vanonder haar vingers. Had verbaasd naar de lachende ogen gekeken die vuur spoten tegelijkertijd. Als ze vies rook moest ze zich wassen. Ze waste zich toch? Mama gooide dan een washandje de badkamer in. “Hier is een schone.” Het werd achteloos gegooid zodat zij het opraapte van de tegelvloer. Zette ze het trapje voor de wastafel want de spiegel was te hoog.
Opende ze de kraan en voelde het water warmer worden. Gleed met haar beide handen langs het water. Het water werd warmer. Het voelde als een vloeibare deken. Totdat mama opeens met een ferme draai de kraan dichtmaakte en haar aan haar bovenarm de trap aftrok. “Niet spelen met de kraan! Meekomen nu. Je gaat naar bed.”