Als jij jezelf continu voor de gek houdt. Denk je dan echt dat je de ander ook voor de gek kunt houden?

Blijkbaar wel. Het is, naast ontzettend irritant (want waar zie je me voor aan?) ook fascinerend. Je kunt zelf een wereld verzinnen waarin je compleet normaal doet en denken dat anderen ook vinden dat je compleet normaal doet. Terwijl de werkelijkheid verre van compleet normaal is. En toch leef je zo. Fascinerend.

Ik kende iemand die in een leugen geloofde. Die leugen was zijn waarheid. Buitenstaanders die probeerden de grote zeepbel door te prikken kregen ervan langs. Niet fysiek gelukkig, maar verbaal. Vorige week bij de bushalte vertelde de jonge vrouw met dikke buik ook een verhaal waarbij ik moest denken aan een soortgelijke situatie. ‘Als er vrienden waren die mij vertelden hoe slecht blowen was, dan liep ik weg.’ Ik knikte want ik begreep het. ‘Omdat zij niet meegingen in jouw verhaal.’ En zij beaamde dat.

Wat gebeurt er als iemand zelf die zeepbel zou doorprikken? Teveel confrontatie met eigen ik? Teveel onverwerkte emoties waar je dan ineens iets mee moest?

‘Ik wil door de beerput heen.’ zei ik laatst nog tegen iemand. ‘Als ik er telkens omheen wandel, kan ik even ademhalen maar die beerput blijft wel daar liggen.’ Het komt dus steeds terug. ‘Het voelt als verloren tijd, om telkens eromheen te wandelen.’

Het is overleven, een zelfgecreëerde zeepbel. Je hebt ‘m ooit gemaakt om te doorstaan en hebt het nu voor lief genomen. Hij beschermt.