zp-er – Karin Ramaker.

Lady who has lunch.

Het blijft aantrekken en afstoten. Amsterdam. De route van de trein er naartoe vind ik mooi; op sommige routes rij je langs het Ij.

Bij het station begint het paradoxale gevoel; de rotzooi, de mensenmassa en de haast komt je als een lawine tegemoet. Eenmaal buiten neem ik een grote hap lucht. Even aarden; beide voeten op de grond. Terwijl ik in Rotterdam meteen een grijze deken voel die treurig en traag over me heen glijdt, is Amsterdam een mix van vrijheid en …iets anders. Iets tegenstrijdigs. Iets indefinieerbaars. De woorden zijn er teveel en te weinig. Misschien is het zelfs een soort grenzeloosheid. En die grenzeloosheid kent voor- en stevige nadelen.

ladies who lunch by Raaphorst

De grenzeloosheid is rood licht en dronkenschap. Het zoekt je op in nauwe straten, verlate steegjes en oude stenen. De grenzeloosheid is de kerk naast de coffeeshop, de hoeren naast een restaurantje en de rommelmarkt naast het viersterrenhotel aan de overkant. Het kan. Het mag. Het is oneindig.

De diversiteit lijkt mogelijk maar een affiche op het raam geplakt van een ouderwets oudhollands beeldje van twee boertjes die elkaar kussen en de schreeuwende roep om vrijheid zegt heel wat anders. Het is het plastic naast het glas en beiden breken een keer.

In de Marie Claire staat een artikel over ondernemerschap. Terwijl de zon achter de wolken dreef en de mensen een plekje zochten buiten op het terras las ik wat een aantal wijze vrouwen zeiden over ondernemen terwijl ik een kop koffie dronk en wachtte op de lunch.

‘Weinig mensen geven toe dat ondernemen overleven is, maar dat is precies wat het is. Dat is ook wat het creatieve denken stimuleert.’ — Anita Roddick, oprichter The Body Shop.

Veelzijdig zijn, kan dat wel?

‘Misschien moet ik me op één ding concentreren.’ dubde iemand hardop. ‘Misschien raakt de klant wel het eind zoek als ik in mijn bio omschrijf dat ik diverse verschillende dingen doe. Misschien is het voor mezelf ook makkelijker als ik weet wat écht mijn expertise is.’

Gisteren tijdens het gesprek over mijn boekidee peinsde ook mijn gesprekspartner hardop over haar beginnende zelfstandig ondernemerschap en in hoeverre er al zoveel organisatietalenten waren in Nederland. Op wat voor manier was zij dan onderscheidend en was het niet beter om iets speciaals te hebben?’

Hoeveel coaches zijn er? Hoeveel consultants? Hoeveel adviseurs, workshopleiders, halve en hele goeroe’s? Hoeveel koks zijn er? Vrachtwagenchauffeurs, onderwijzers, sprekers, schrijvers? Misschien is een expertise, een niche wel iets dat zal helpen, maar jij bent als het goed is iemand met verschillende kanten en dus ook kwaliteiten. Stel dat je maar in één ding uitblinkt? Hoe divers zijn we dan met z’n allen?

Misschien is je expertise, je niche of je kwaliteit het unieke wat jij met je meedraagt. Je enthousiasme, je drijfveer, je kracht, je passie of hoe je te werk gaat. Misschien is het je netwerk, je straatje, je omgeving. Misschien zijn die dingen tesamen wel waardoor jij gevraagd wordt en niet je buurvrouw. Gaat het ook niet om jezelf laten zien aan de buitenwereld en ergens zelf op af stappen? Als jij je niet laat horen en zien weet men ook niet dat je bestaat. En dus is je niche; je expertise; wat je onderscheid uit tientallen andere zp-ers, je eigen ik. Er is namelijk niemand zoals jij.

(En mocht je nog niet helemaal overtuigd zijn van je kunnen, zorg er dan voor dat je snapt waarom je daar nog over twijfelt.)

In iedergeval is de wijziging nu erdoor.

Kamer van Koophandel

Wie alle stress en reutemeteut gevolgd heeft van mijn HBD avontuur hoef ik niets meer uit te leggen. De mensen die toevallig op mijn blog terechtgekomen zijn en nu denken: HBD? Wat ís dat? Die doen er goed aan eerst de vorige blogposts te lezen en dan begrijp je daarna deze foto. Wordt natuurlijk weer vervolgd want ik heb nog steeds niet betaald. Ik zal wel gek zijn.

Bezwaarbrief HBD.

5 mei 2010

Geachte Heer/Mevrouw,

Bij deze maak ik bezwaar tegen de heffing van 79 euro die mij is opgelegd.

Ik ben sinds 2009 zelfstandig ondernemer en heb in 2009 online een in eigen beheer uitgegeven boek verkocht. In 2010 verkoop ik dit boek niet meer. De heffing van 79 euro is niet langer meer op mij van toepassing.

Ik heb via email contact gehad met de heer V. hoofd communicatie HBD. Dit was o.a zijn antwoord:

‘Ik kan echter niet zo maar uw registratie doorhalen en de factuur laten vervallen.
Daarvoor is het nodig dat u formeel bezwaar maakt. U kunt uw bezwaar kracht bij zetten door aan te geven hoeveel omzet u bij benadering verkrijgt uit het verkopen van uw boeken.
Het HBD beoordeelt namelijk wel in hoeverre een heffing in verhouding staat tot de detailhandelsomzet. Juist bij bedrijven waar detailhandel een nevenactiviteit is.
Vermeld in uw brief uw naam, registratienummer en adres, de reden van uw bezwaar en geef een omschrijving van het besluit waartegen u bezwaar maakt. Vergeet niet uw bezwaarschrift te ondertekenen. Om te voorkomen dat u in volgende jaren weer een heffing opgelegd krijgt adviseer ik u inderdaad de registratie bij de Kamer van Koophandel even kritisch te bekijken.
Wilt u toekomstige heffingen vermijden dan mag daar geen vermelding van ‘verkoop aan particulieren’ of ‘detailhandel‘ in staan.’

Ik heb ook daar bezwaar gemaakt tegen de heffing in het algemeen. Ik heb geen fysieke winkel en geen personeel in dienst. Ik heb niets te maken met omgaan met diefstal e.d. Er wordt voor mensen met een webwinkel niets gedaan om hen een goed gevoel te geven dat zij betalen en er iets voor terugzien. Ik vind het zeer bezwaarlijk dat er betaald moet worden voor een heffing voor een (tijdelijke) webwinkel via een branchevereniging gebruikmakend van zulke hoge bedragen.

Het advies om bij de Kamer van Koophandel mijn arrbeidsactiviteiten te veranderen zal ik bij deze aannemen. Ik vind het daarom ook zeer bezwaarlijk dat de Kamer van Koophandel zonder mijn medeweten, en dus niet geadviseerd heeft, automatisch gegevens heeft doorgespeeld aan een club zoals HBD. Ik maak dus bij deze ook bezwaar tegen het automatisch verlengen van deze heffing waarbij óók nog in de kleine lettertjes staat dat ook al maakt iemand bezwaar de heffing gewoon betaald moet worden.

Mijn inkomsten van de ‘webwinkel’ zijn dit jaar 0.
Daarom maak ik bezwaar tegen de betaling van 79 euro.

Graag formeel een antwoord per brief,

Hoogachtend,

Karin

Zp-en. Geen 9 tot 5 mentaliteit.

Het heeft voor- en nadelen; als je een vaste baan hebt word je op een bepaalde tijd verwacht (in het oude werken) en ga je na een bepaalde tijd weer naar huis. Vroeger klokte je uit. Toen ik als zestienjarige mijn eerste vakantiebaan had bij de V&D klokte ik in en uit. Je wist wanneer je dag erop zat, so to speak. Werk mee naar huis nemen was niet de bedoeling; je zorgde er zoveel mogelijk voor dat alles af was in je werktijd.

In de kinderopvang/verzorgingssector heerst nog steeds een soort van vrijwilligersmentaliteit; je hebt wat over voor je baan die cao gebonden is maar er wordt vaak van je verwacht dat je toch nog even, zonder uurloon of wat dan ook, doorwerkt. Als je dan volhoudt dat je werktijd stopt na een bepaalde tijd en weigert werk mee naar huis te nemen tenzij je er netjes voor betaald krijgt, wordt je raar aangekeken. Mensen raken massaal overwerkt omdat zij veels te veel werk verzetten zonder enige beloning, zelfs geen complimentje.

Als zp-er heb je geen echte werktijden meer. Ik merk zelf ook dat ik ’s avonds nog regelmatig ‘iets’ doe en ook op de zondag. Ik probeer een redelijke vaste werkschema aan te houden omdat je anders toch snel heel veel met werk bezig bent maar een voordeel als zelfstandige is wel dat je alles leuk vindt wat je aanpakt en dus niet meer verbolgen bent op het moment dat een taak of activiteit meer tijd kost. Je hebt het ervoor over omdat je er zoveel energie voor terugkrijgt op welke manier dan ook.

Het frustreerde mij altijd als ik op mijn strepen stond (na lang aarzelen en mezelf een schuldgevoel aangepraat) en dus weleens weigerde meer werk te leveren. Bovendien merkte ik ook dat meestal dezelfde betrokken en energieke personen zonder pardon ‘ja’ zeiden als er extra gewerkt moest worden. Het zorgde er bovendien voor dat er scheve gezichten kwamen. Een team kon vallen met ongelijkwaardige verdeling van extra werk.

Ik heb veel nagedacht over nieuwe manieren van teams, werkverdelingen en extra werk aanpakken zonder dat er uitbetaald zou hoeven worden. Het gaat denk ik ten eerste om waardering. Als je geacht wordt alles aan te pakken bij een baan maar je voelt je na een tijd een slaafje van jezelf, zorgt het voor frustratie en weigeren om meer werk te verzetten en wordt men sneller ziek of gaat op zoek naar een andere baan. In deze tijd vraag ik me weleens af of een manager daar voldoende mee uit de voeten kan. …