Het was maart, zo goed als voorjaar, toen je hoofd de stenen raakte. Sindsdien kan ik er niet op staan. Alsof voor altijd een stukje ziel daar verblijft waarop ik niet kan lopen. Het is nu herfstig en er liggen dorre blaadjes in de kuil. In de lente lag er een wit veertje. Van de zomer lag er een rood bloempje, met blaadjes die meedeinsten met de wind. …
Tag: zweef
Bekende wegen.
Ik zag deze straten al voordat ik er ooit was. Ik liep er doorheen alsof ik er woonde en wist waar ik naartoe ging. …
Boogschutters.
‘Behorend tot de vuurtekens zitten zij vol energie en temperament. De boogschutter neigt ook naar tactloosheid, waardoor zij op menig lange tenen trapt. Het is gewoon haar open en vrije manier, waarmee ook sommige collega’s zo hun problemen hebben. Een Boogschutter zegt vrijuit wat zij denkt. Daar kan niet iedereen altijd even goed mee omgaan, al helemaal niet als de Boogschutter de nagel op zijn kop slaat. Aan de andere kant weet je wat je met haar hebt en haar humor en charme maken het nodige weer goed. De boogschutter is geen slijmbal en maakt geen overbodige complimentjes. Zij heeft een fanatiek gevoel voor rechtvaardigheid, waar eerlijkheid gaat boven alles.
De Booschutter is een reiziger. Een reiziger die op zoek is naar wijsheid en de zin van het leven. Ze zijn uitgesproken idealisten met een uitgesproken aanspraak op de waarheid. Op de voet gevolgd wordt dit door zijn avontuurlijkheid. In hen is een groot heimwee thuis, die hen naar verre landen brengt. Het is de heimwee naar het vreemde, naar andere landen, andere filosophiëen en andere mogelijkheden. Deze progressieve reiziger houdt van een uitdaging die hem naar een andere mogelijkheid brengt. Stilstaan betekent voor hem achteruitgang.’ … — (goastro.nl)
Op gevoel af gaan. Deel 2.
Intuïtief iets besluiten, gaan waar ‘het’ je leidt of gewoon zonder erg dat doen wat goed voelt is niet te beredeneren. De beste besluiten in mijn leven waren die zonder enige rationele beduiding. Was ook, wat mij betof, niet nodig. Het was het uitleggen aan anderen wat het allemaal ineens zo moeilijk maakte. Waardoor ik ook ging twijfelen soms.
In mijn vorige blogpost had ik het over luisteren naar een ander en daardoor niet doen waarvan ik diep van binnen steeds dacht: ‘Het moet anders! Dit is niet de juiste weg!’ Logica ontbrak en ik kon het niet helder maken. Wat anderen vaak nodig hebben is ervaring dat het altijd op een bepaalde manier ging, het bewijs dat het zo werkt en zelfs de ervaring van weer anderen die ermee te maken hadden gehad. Blijkbaar is een briefje, een ervaring hét perfecte bewijs dat iets werkt.
Ik kan erg zweef gaan doen over wat intuïtie dan is en hoe dat voelt maar ik weet zeker dat iedereen momenten kent of heeft gekend waarbij je zonder erg een bepaalde gedachte had. ‘Het kwam zomaar in me op’ wordt vaak gezegd. En soms word je middenin de nacht wakker met een bepaald gevoel of antwoord. Of dat nu in je zit of erbuiten dat maakt me niets uit. Het gaat erom dat iedereen die ervaringen wel heeft.
Intuïtie is het spontaan weten, inzicht en innerlijke bewustwording. Het is een natuurlijk creatief vermogen dat bij iedereen aanwezig is.
Intuïtie heb je nodig als je keuzes moet maken of inspiratie zoekt. Het is effectief als je niet goed weet waarheen je wilt met bijvoorbeeld je baan of beroepskeuze. Als je kan leren luisteren naar dat stemmetje kun jij je hart volgen en zodoende de juiste weg bewandelen waar jij je het prettigst bij voelt. Heb je daarintegen teveel sores; prikkels, stress, geen eigen mening of schuldgevoel, dan raakt dat stemmetje dat je zo nodig hebt om je hart te volgen op de achtergrond of zelfs onhoorbaar.
Soms heb je heel even de neiging af te dwalen. Dan doe je iets omdat de ander zo overtuigend is. Stom, als dat betekent dat je het stemmetje dat lijkt te roepen negeert. Gelukkig heb je altijd de kans voor een tweede kans!
Beeldbeleving.
Vanmiddag zat ik onderuitgezakt op een terrasje van Gina in Leidschendam. Het is dat het terras over een water uitkijkt en de stoelen en algehele ambiance goed zijn, anders was ik niet ergens in Leidschendam gaan crashen op een terrasje.
Het was heerlijk weer, mijn zwarte broek prikte op mijn benen, gelukkig had ik mijn flipflops aan anders was ik wel erg warm gekleed. Niet dat ik dan zwaar voor schut liep want er liepen tal van dames in lange broeken met laarzen. Ja, ik zeg laarzen.
Maar ik dwaal af want wat ik eigenlijk wilde vertellen is dat ik, tijdens het rondturen via mijn zonnebril over het watertje met een prachtige schittering van de zon en een overheerlijke tartufo die ik op een mindfulle manier opat, bedacht dat de sfeer qua gevoel en beeld enorm leek op mijn geboorteplaats. Ik zou zo van de ene fysieke plek geplukt kunnen zijn en neergezet in een andere plaats. Het maakte niet zoveel uit.
Ik denk veel na over plekken. Als ik in Delft werk en door de oude straten loop met immens oude kerken en een enorm plein waar heel vroeger andere mensenvoeten wandelden, uit een hele andere tijdperk en dimensie, kan ik wegdromen naar een plek waar ik zou kunnen bedenken dat ik daar rondliep. Misschien is het een enorme fantasie of een vorm van werkelijkheid, het feit blijft dat in gedachte plekken kunnen ronddolen zoals een pluisje dat kan in de wind.
Wat is het waardoor je op sommige plekken niet wil zijn terwijl er geen enkele aanleiding voor is? Hoe kan je qua gevoel en beeld ergens zijn waarbij je voelt dat het hetzelfde is als de plek waar je vandaan komt?