Belangrijk nieuws over betalingen. Klik.
Tag: zzp
De beslissing om opmerkelijk te zijn.
“If you don’t know where you’re going, any road will take you there.” –Cheshire Cat, Alice in Wonderland.
Chris Guillebeau schreef het boek The Art of Non Conformity, for life, work and travel. Hij wijst ons erop dat we vooral moeten (zouden moeten) zoeken naar ideeën en uitwerkingen van die ideeën zodat we gelukkiger worden. Vooral niet bezig zijn met de maatstaven van gevestigde orde. Do It Yourself, geen vastomlijnde regels want die zijn er om gebroken te worden. Ook heeft hij het over de Not To Do list, een lijst die je maakt van taken die je weerhouden van andere taken die je wel graag zou willen doen. Als je die weggooit, streep je het ook van je lijst. Wat je zou moeten doen (van jezelf) is lang niet altijd wat je uiteindelijk zou willen. En vooral het zelfstandig ondernemerschap zorgt er bij hem voor dat hij de absolute vrijheid geniet en wil vasthouden. Het is hem dierbaar.
Goed werk leveren is een ding. Geweldig werk leveren is ultiem. En opmerkelijk werk leveren staat samen met weerstand, kritiek en mensen die je ideeën uitlachen. En daarom is het vaak juist geweldig werk. Het zorgt voor dynamiek, kracht en uiteindelijk zelfs verandering. En met deze laatste alinea sluit ik deze blogpost af. Toen ik gisteren in een troosteloos Zaandams cafeetje zat met een tweede kop koffie en deze zinnen las snapte ik het ineens. Geweldig werk leveren is vechten. Maar uiteindelijk vecht je voor verandering. Omdat het nodig is.
‘Many remarkable people deal with depression and anxiety all the time because they see the world differently than average people do. Their own failures and perceived failures are magnified. When others say, “Don’t worry about it,” they can’t understand why someone would think something like that.’
Lees hier de rest van de blogpost ‘what it takes to be remarkable.’
ZZP cadeautip!
Voor de zzp’er die regelmatig onderweg is met de trein is dit ideaal! Ik gaf mezelf vandaag een zzpcadeau. Nuttig en aangenaam. Hatsjikideej!
Dit is een test.
De kassière van de supermarkt keek me even fronsend aan. ‘Wat?’ Ik had de boodschappen netjes in mijn plastic tas gestopt en ik vertelde haar dat ik volgende week kwam afrekenen. Het kwam nu even slecht uit.
‘Ja, ik denk, mijn opdrachtgevers betalen me niet uit, dus komt er niets binnen. Ik verreken het volgende week wel.’
Ik neem aanstalten de supermarkt te verlaten als de kassière de telefoon opneemt en een melding maakt van wangedrag. Er snelt een bedrijfsmanager naar me toe, voordat ik kans zie de supermarkt te verlaten. ‘Ho ho, mevrouw, dat gaat zomaar niet!’
‘Hoezo niet?’
“U moet betalen wat u meegenomen heeft, mevrouw. Zo regelen wij die dingen. Als u niet netjes betaalt, neemt u de spullen ook niet mee.’ De man is resoluut.
Nu zul je zelf ook wel bedenken, wat doet zij raar ineens, daar bij die winkel. Je betaalt toch voor de producten die je koopt? Wat is dat voor raar gedoe? Maar zo denkt niet iedereen erover blijkbaar. Sommige bedrijven nemen het niet zo nauw. Ze maken graag gebruik van diensten maar betalen niet of na twee herinneringen pas. Op scholen is het helemaal verschrikkelijk. Daar staat een ‘normale tijd’ van twee maanden voor, als het niet langer is. Het gaat bij grote bedrijven van bureau naar bureau en hun financiële administratie betaalt maar eens in de zoveel tijd uit. ‘Zo gaat dat bij ons.’
Ik ga me de komende periode eens bedenken hoe ik dit ga aanpakken. Het is namelijk helemaal niet leuk om herinneringen te sturen en achter bedrijven hun broek te zitten en steeds te bellen. Ik mag aannemen dat een betalingstermijn van twee weken netjes is. Hoe ga jij daarmee om?
Wanneer ga ik bloggen?
Gisterenmiddag vertelde ik het ook: Jezelf opleggen dat je elke dag wat blogt is zoiets als door weer en wind proberen te fietsen en achteruit gaan in plaats van vooruit.
Rustig zitten voor het scherm zorgt voor de beginnende blogger vaak al voor stress. Het gevoel te moeten bloggen om bezig te zijn met je bedrijf en vervolgens geen woord op het scherm krijgen is helaas meer regel dan uitzondering. En natuurlijk hoeft dat helemaal niet zo te zijn!
Gisteren oefenden we met automatic writing; automatisch schrijven. Zoals je weet zit je hoofd je ook, als je wilt bloggen, vaak in de weg. Je hart heeft namelijk altijd wat te vertellen, alleen door na te denken verschijnt er geen blogpost op je blog.
Dat is trouwens een mooie manier om nogmaals aan te geven hoe bloggen therapeutisch kan werken; het heeft namelijk een mooie rode draad in je leven. We denken met z’n allen namelijk veels te veel en doen niet wat kinderen doen; zonder nadenken doen.
Elke dag is een blogstukje waard. Je maakt elke dag mooie, gekke, bijzondere en leuke dingen mee en ja, ook minder leuke dingen. Daar kun je allemaal over schrijven, maar wat je echt privé wilt houden blijft privé. Maar persoonlijk schrijven is echt wel te leren. Tijdens het automatisch schrijven was er een persoon met meteen al een pakkende eerste alinea. Een prima vervolg zou een blogpost helemaal afronden. Een ander had een prima eerste aanleiding tot uitgebreide blogpost. En dat allemaal omdat hun pen op papier ervoor zorgde dat hun hart sprak. En nee, daar kwam geen bagger uit voort. Alles behalve dat. Het was bruikbaar, zelfs voor werkzaamheden op een blog voor werk.
Ik kan jou niet een schop onder je kont geven om echt te gaan bloggen. Ik kan je wel enthousiast maken en leren inzien dat bloggen iets is wat je kunt toepassen als je als zzp’er aan de slag gaat. Ook kan ik je leren door middel van creatieve en praktische oefeningen dat bloggen makkelijk is. Ik geef in december geen blogworkshops meer, maar ben voor het nieuwe jaar weer druk bezig blogtrainingen te organiseren. En onder andere in Arnhem, Nijmegen en Amsterdam zal ik blogworkshops geven. Hou mijn blog dus goed in de gaten!
[Foto gemaakt door KoffieKitten.]